Saturday, October 30, 2010

မမ

ဘဝထဲက တခ်ိဳ႕အမွတ္တရေတြကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနရတာ ေကာင္းတယ္။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထားခဲ့ရၿပီဆိုရင္၊ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ႐ွိခဲ့တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေဝးေနခဲ့ၿပီဆိုရင္...(တနည္းအားျဖင့္) ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အတိတ္က အဟပ္ကြာသြားၿပီ ဆိုရင္ေပါ့။

အဲဒီအမွတ္တရေတြကို ခ်ေရးထားမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ျပန္စဉ္းစားရတာ ခ်ိဳၿမိန္သေလာက္ လစ္ဟာတယ္။ အိပ္မက္ေကာင္းတခုကို မက္လိုက္ရသလိုပါပဲ။ မက္ေနခ်ိန္မွာ မသိတတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေပါ့လြင့္ေပ်ာ္ပါး၊ ႏိုးလာေတာ့ တမ္းတစိတ္ကလြဲလို႔ ဘာမွ မက်န္ခဲ့ဘူး။

***
မမအေၾကာင္း ဆက္ေရးမယ္လို႔ ျပန္စဉ္းစားခ်ိန္မွာ ခုတေလာေလးမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ၾကည္ေအး စာသားတခ်ိဳ႕ ေခါင္းထဲဝင္လာတယ္။

"ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီသာယာလွတဲ့ ဂီတတၿမံဳကို ႀကံဳရင္ သီတို႔ ခရစ္ယာန္ေတြ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္တာ နားလည္မိတယ္။ ဂီတေပးတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ကိုယ္နဲ႔ မတန္တဆ ရေလေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဆုလာဘ္ပဲလို႔သာ ဆုိခ်င္တာ အံ့ဩစရာ မဟုတ္ဘူးေလ"

(သီတို႔ ႐ြာ - ၾကည္ေအး)

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူေကာင္းလို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့ တခါတေလ ကိုယ္နဲ႔ မထိုက္တန္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့လူေတြနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့အခါ ဘဝမွာ မတန္တဆရတဲ့ ဆုလာဘ္လို႔သာ ကိုယ္လည္းပဲ ထင္ခ်င္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေလေတာ့ တခုခု ႀကံဳရၿပီဆို (ပညာသိနဲ႔ မဟုတ္ေတာင္၊ သညာသိနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္) ကံ ကံ၏အက်ိဳးကိုပဲ ေတြးမိလာတတ္တယ္။


ဒီေတာ့ ေက်းဇူးတင္စရာ႐ွိ လက္ေတြ႕ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ရာေတြကိုသာ ေက်းဇူးတင္ရတယ္၊ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ဘာသာ မပ်က္မကြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီလို လူေတြနဲ႔ ဆံုဖို႔ အေၾကာင္းတရားေတြကို အဓိက ဖန္တီးခဲ့တာ (ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ) ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ မဟုတ္လား။ (အဲဒီလို အေကာင္းအမြန္ေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြနဲ႔ ႀကံဳရတာေတြေတာ့ ခ်န္ထားလိုက္တယ္။ ထည့္မေျပာေတာ့ဘူး။ အတိတ္နဲ႔ ခု ကိုယ္ မေကာင္းခဲ့တာေတြ ေပၚကုန္မွာစိုးလုိ႔)

***
မမနဲ႔ စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးကုိ ျမင္တာနဲ႔ သိလိုက္တယ္။ တစိတ္တည္း တဝမ္းတည္း ေပါင္းလို႔ရမယ့္သူ... လို႔။ ကိုယ္တိုင္ ဘာသာေရးအက်င့္အႀကံ ဘယ္ေလာက္ေတာင္နည္းလည္း ေရစက္ ဆုိတာကိုေတာ့ လက္ခံမိတဲ့သူ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ (လက္ခံတာနဲ႔ ယံုၾကည္တာဟာ မတူဘူးလို႔ ထင္တယ္။ လက္ခံတယ္ဆိုတိုင္း ယံုၾကည္စိတ္ေၾကာင့္ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာ။ ကိုယ္လို စရဏအား နည္းတဲ့သူအတြက္ မျဖစ္မေန လိုအပ္လို႔ လက္ခံတာျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားပါတယ္)

တကယ္တမ္းက် ကိုယ္က အေပါင္းအသင္းမ်ားမ်ားဆံ့တဲ့လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေနရာတည္း ေန၊ တသမတ္တည္း လူေတြနဲ႔ ေပါင္းလာခဲ့ရတာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ အေျခအေနေပးတာေၾကာင့္ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေတြ႕သိဆက္ဆံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေရစက္ ဆိုတာကို ပိုပိုၿပီး လက္ခံမိဖို႔ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လာရျပန္တယ္။

အခ်ိဳးအေကြ႕၊ အေျပာင္းအလဲေတြ ေတြ႕တိုင္းမွာ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးသိကၽြမ္းခဲ့ရသူေတြဟာ အဲဒီလို ေရစက္႐ွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာ မ်ားတယ္။

***
1996
မမနဲ႔ စေတြ႕ရတဲ့ႏွစ္က ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုမွာေပါ့။

သြားေရးလာေရးခက္တဲ့ ျပည္နယ္သူကေလး။ အသားညိဳညိဳ၊ လူမ်ိဳးကို တန္းခနဲသိသာေစမယ့္ အသံဝဲဝဲ၊ အရပ္ခပ္ပ်ပ္ပ်ပ္နဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ ဘာမွ မထူးျခားသလို သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္အျပင္နဲ႔ပါပဲ။ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး၊ စကား ေသခ်ာေျပာဖူးရင္ေတာ့ ႐ိုးသားတာ၊ ေအးေဆးတာအျပင္၊ ခုိင္မာတာ ထက္ျမက္တာေတြ ျမင္သာမယ္ ထင္တယ္။

"႐ိုးသားေအးေဆး" လို႔ ဝိေသသ ျပဳၿပီး ေျပာရမယ့္သူေတြ ကိုယ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီးကို ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဂုဏ္ပုဒ္က တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ သာမန္မွ်သာဆိုရမယ့္ မေျပာပေလာက္တဲ့ စ႐ိုက္လကၡဏာျဖစ္ၿပီးေတာ့၊ တခ်ိဳ႕လူေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ ထူးျခားတဲ့အရည္အေသြးတစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါကို ဒီထက္႐ွင္းသြားေအာင္ ေျပာျပဖို႔ေတာ့ခက္တယ္။

အသက္ ၂ ႏွစ္ ပိုႀကီးတာဆုိေတာ့ အစ္မတစ္ေယာက္လို၊ စာသင္ (guide) ေပးခဲ့တာဆုိေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္လုိ၊ ၈ ႏွစ္နီးနီးေလာက္ အတူေန အတူစား အတူသြားေတြ လုပ္ခဲ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိပါပဲ။

* ဘာကိုမဆို စိတ္ေအးလက္ေအး လုပ္တတ္ၿပီး ဇြဲေကာင္းတာ
* စိတ္အလိုမလိုက္ဘဲ လုပ္သင့္တာ လုပ္ဖို႔၊ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ဖို႔ သတိ အၿမဲ႐ွိတာ
* တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ႐ွိတာ အဲဒါေတြက စလုိ႔...
* လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ေျခလွမ္း ဖြဖြလွမ္းတာအဆံုး
ကိုယ္ လိုက္အတုယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ နည္းနည္းကေလးေတာင္ တူမလာခဲ့ဘူး။ ဘယ္တူပါ့မလဲ သူက သူပဲ။ ကိုယ္က ကိုယ္ပဲ။

(ခုေလာေလာဆယ္ စကားလက္အိုဟာရာ အေၾကာင္း ဖတ္ေနမိတယ္။ စကားလက္က အမ်ားအျမင္မွာ သူ႕အေမလို ခ်ိဳသာသိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့ၿပီး အစဉ္အလာေတြ ထိန္းသိမ္းတဲ့သူ၊ ၾကင္နာတတ္သူ၊ ရက္ေရာတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ တကယ္တမ္းက် သူက အဲဒါေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာ ႐ွိတဲ့၊ မ႐ွိတဲ့ ဗီဇစိတ္ကို မရိပ္မိဘဲ သူက်င္လည္ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က စံလို႔ သတ္မွတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြဟာ (သူ အလို႐ွိရာ အားလံုးရမယ့္) တခ်ိန္က်ရင္ အလိုလို ျပည့္ဝသြားမယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေန႐ွာတယ္)

ဆက္ေျပာရရင္ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေတြက်ေတာ့ မမေလွ်ာက္တဲ့ဆီကို အတူတူဝင္တာ တျပည္နယ္လံုးမွာမွ သူ႕အျပင္ တျခားၿမိဳ႕က မိန္းကေလးတေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ၂ ခုတည္းသာ ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းထဲက မေတာ္လို႔မ်ား ၿမိဳ႕ထဲေက်ာင္းမွာက်ခဲ့ရင္ ၿမိဳ႕စြန္က ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းၾကမယ္ လို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတယ္ တဲ့။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ စိုးရိမ္သလိုလည္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ တျပည္နယ္တည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း သူတို႔တက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ထိ တတန္းတည္း၊ တခန္းတည္း အတူတူေနသြားခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္ကသာ မမ ၿမိဳ႕ထဲေက်ာင္းကို ေျပာင္းၿပီး တက္ပါလားလို႔ ခဏခဏ အႀကံေပးမိတယ္။ (အမွန္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ guide က ဘယ္ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတာေလ လို႔ ႂကြားခ်င္တာနဲ႔ ပိုႂကြားလို႔ေကာင္းမယ့္ေက်ာင္း ေျပာင္းခိုင္းမိတာ)

မမတို႔ႏွစ္က 10 တန္းေအာင္ၿပီး ဘယ္ေလာက္မွ မေစာင့္ရဘဲ တကၠသိုလ္ တက္ရတယ္ (သူတို႔ေ႐ွ႕က စီနီယာေတြနဲ႔စာရင္ေပါ့ေလ)။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္မွ မတက္လိုက္ရဘဲ အၾကာႀကီး ျပန္ပိတ္သြားျပန္တယ္။ 2 ႏွစ္တိတိၾကာေအာင္ ပိတ္လုိက္တယ္။ သူတို႔ျပည္နယ္ကလဲ သြားဖို႔လာဖုိ႔ခက္၊ ေက်ာင္းကလဲ ခုပဲ ျပန္ဖြင့္မလုိ၊ ေတာ္ၾကာပဲ ျပန္ဖြင့္မလုိျဖစ္ေတာ့ မျပန္ျဖစ္ဘဲ ရန္ကုန္မွာပဲေနၿပီး စာလည္းသင္ရင္း၊ အထည္ခ်ဳပ္တစ္ခုမွာလည္း အလုပ္ဝင္လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ အထည္ခ်ဳပ္မွာ အတူလုပ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက မမ ဘယ္က ေက်ာင္းသူဆိုတာ အတူလုပ္ေနတုန္းက လံုးဝ မသိလိုက္ၾကဘူး ဆိုတယ္။

ကိုယ့္ guide ျဖစ္လာခ်ိန္မွာလည္း ေရစက္႐ွိလို႔သာ ဆံုရတယ္၊ စ႐ိုက္သဘာဝခ်င္းက တျခားစီျဖစ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေခ်ာ္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။

မမတို႔ၿမိဳ႕မွာ အဲဒီအခ်ိန္ထိ လွ်ပ္စစ္မီးမ႐ွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႕ေက်ာင္းသူဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ညေစာေစာအိပ္၊ မနက္ေလးနာရီေလာက္ထၿပီး စာက်က္လာခဲ့တာ။ ကိုယ့္က်ေတာ့ ညဘယ္ေလာက္ ညဉ့္နက္နက္ ေနႏိုင္ၿပီး၊ မနက္ ေစာေစာထဖို႔ဆို ေသေတာ့မလုိ ေၾကာက္တယ္။

သူက စာတပုဒ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်က္၊ ၿပီးရင္ အကုန္ စာ႐ြက္ၾကမ္းေပၚ ျပန္ခ်ေရး။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ အမွားကင္းတဲ့ထိ ျပန္ခ်ေရးၿပီးမွ လက္လႊတ္တယ္ ဆုိတယ္။ ကိုယ့္က်ေတာ့ ပါးစပ္က ဗလြတ္ဗလြတ္႐ြတ္ၿပီး သေဘာတရားေလာက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဟုတ္လွၿပီထင္ေနတာ။


မမက သူ မလာမယ့္ ၃ ရက္အတြက္ စာက်က္ဖို႔ အခ်ိန္ဇယားဆြဲေပးသြားရင္၊ သူျပန္လာသင္တဲ့ရက္မွာ ကိုယ္က အဲဒီစာရင္းကေန က်က္ဖို႔ က်န္ေနတဲ့ စာေႂကြးစာရင္းကို အၿမဲ ျပန္ထုတ္ေပးတတ္တယ္။ ခု အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးရတာ စာ႐ိုက္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ မၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္မိတယ္။

မမက ကိုယ့္ကို သူတက္တဲ့ ေက်ာင္းကို တက္ေစခ်င္တယ္။
"ညီမေလး ေက်ာင္းကို ေရာက္လာရင္ မမနဲ႔ အေဖာ္ရမွာ" လုိ႔ အၿမဲ ေျပာတတ္တယ္။ (မမက ကိုယ့္ ညီမေလးလို႔ မေခၚပါဘူး။ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚတဲ့ အိမ္နာမည္ကိုပဲ ေခၚတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ထည့္မေရးေတာ့ဘူးစိတ္ကူးလို႔ နာမ္စားေျပာင္းလိုက္တယ္)

ကိုယ္က "10 တန္းစာေလာက္ေတာင္ မလုပ္ခ်င္တာ မမတို႔ေက်ာင္းကို တက္လုိ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ေရာက္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး" လုိ႔ ေျပာရင္ သူ အၿမဲ ေျပာတတ္တဲ့စကား႐ွိတယ္။

"ဘာလို႔ မေရာက္ရမွာလဲ။ မမေတာင္ ေရာက္ေသးတာပဲ"
"မမလုိလူမ်ိဳးေတာင္ ေရာက္ေသးတာပဲ"

အဲဒီခါတုိင္း ကိုယ္က မမေျပာစကားကို မလံုမလဲစိတ္ျဖစ္ၿပီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလွာင္တဲ့အေနနဲ႔ ေအာ္ရယ္တတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ရယ္ခ်င္လုိ႔ ရယ္လိုက္တာပဲလို႔သာ သိတာပါ။ ခုေတာ့ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ေအာ္ရယ္မိတာက မမေျပာစကားေပၚမွာ ေသခ်ာစိတ္နဲ႔ နားမေထာင္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ဆိုတာကို။ ကိုယ့္ ႀကိဳးစားလုိစိတ္၊ ပညာေရးကို တန္ဖိုးထားစိတ္အေၾကာင္း ကိုယ့္ဘာသာ သိေနတာကိုး။

***
2008 ဘေလာ့စကာစမွာ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူေတြ အေၾကာင္းကို ေရးမယ္ဆိုၿပီး စ ျခစ္ထားခဲ့တာ။ 2 ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိၿပီ။ မိုင္သီ့ အေၾကာင္းကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႕အေၾကာင္းမွ ဘေလာ့ေပၚေရာက္မလာေသးဘူး။ မရယ္ေၾကး မလြမ္းေၾကး က်ေတာ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကို ခ်ဲ႕ေရးမိတဲ့ ပို႔စ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။


2008 ေလာက္ကသာ အၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဒီပို႔စ္ရဲ႕ တင္ျပပံုက တမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ခုေရးမိေတာ့ တပံုစံ ျဖစ္ေနတယ္။ လတ္တေလာ တိမ္းၫႊတ္ဝင္စားရာေတြက စာထဲမွာ အရိပ္လာထင္ေနလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မမအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္လိုစိတ္နဲ႔ ေရးပါတယ္။

ေရးမယ္ ဆိုေတာ့လည္း မမအေၾကာင္းမွာ ဘာကို ဆြဲထုတ္ေရးရမယ္ ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ခုေန
ဂ်ဴး ရဲ႕ အမွတ္တရ အေၾကာင္း ရီဗ်ဴး ေရးပါဆိုရင္လည္း ဘာကို ဆြဲထုတ္ ေရးရမွန္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီလုိပဲ။ စိတ္ထဲ ေပၚလာတာေတြ ခ်ေရးလိုက္တာ အေတာ္ကို ႐ွည္လ်ားသြားလို႔ ေနာက္တပိုင္း ေနာက္မွပဲ ဆက္ေတာ့မယ္။ စိတ္တိုင္းလည္း မက် ဘာလိုေနမွန္းလည္း မသိဘူး။


to be continued

***
(ခ်စ္ေသာမမ သို႔)

pic from google

Friday, October 22, 2010

ဘိုဘိုလန္းစင္ ႏွင့္ စစ္ကူမ်ား

printscreen ဖမ္းထားတာ (၁)
facebook က note ကို pdf ေျပာင္းထားတာ (၂)

ကိုယ့္ ဦးေလးက သူ႕အေဒၚဆုိင္ ေစာင့္ေပးတာ ဆုိပဲ။ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ေဆြခုနစ္ဆက္ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္ လိုက္ၾကည့္ရင္ ျပည့္႐ွင္မင္းအစ သူဖုန္းစားအဆံုး႐ွိႏိုင္တာ ကိုယ္သိႏိုင္တာ မွတ္လို႔။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ သူတို႔ ၾကားဖူး႐ံု႐ွိတာ... ဒီလုိ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးေတြနဲ႔ မပတ္သတ္ဖူးပါဘူး ထင္ေနမိတာ။

facebook က ကိုယ့္ friend list မွာ သူ႕လို ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးေတြ လိုက္အဒ္ ထားတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ ဘေလာ့မွာ fb ကေန အဝင္မ်ားေနတာ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ သိေနတယ္။ ဒါ အသိတေယာက္က ေမးလ္နဲ႔ ပို႔ေပးလို႔ ဖတ္ရတာပါ။

ကိုဝတုတ္ကိုေတာ့ ေၾကာက္လို႔ ျပန္မေျပာရဲဘဲ သူ႕ရမ္းတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
ကိုဝတုတ္ဟာ တိုက္႐ိုက္ေျပာရမယ့္သူျဖစ္လုိ႔ တုိက္႐ိုက္ ေမးလ္နဲ႔ေျပာၿပီးဆုိတာ ထည့္ေရးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ သိခ်င္ရင္ ဘာေတြေျပာလဲ ကိုဝတုတ္ကိုသာ တိုက္႐ိုက္ေမးေပေတာ့...

ေၾကာက္မလားဆိုၿပီး ဘာမွလည္း မဆုိင္ဘဲ ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းတဲ့ အထာနဲ႔ ေျခာက္ၾကည့္တာ မရေတာ့ ရမ္းတယ္ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ သူနဲ႔လည္း ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ဒီလိုအတုိင္းေလးပဲ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ခံေနမယ္လို႔ ထင္တာမ်ား အံ့ေတာင္ၾသယူတယ္။ တကယ္။

သူ႕ေၾကာက္ရေအာင္ သူ႕မွာ လူေတြေၾကာက္ရမယ့္ ေသနတ္႐ွိလို႔လား။
ဒါမွမဟုတ္ ေလးစားၿပီး ေၾကာက္႐ြံ႕ရမယ့္ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိလို႔လား။
အဲဒါေလးပဲေျဖ။ အဲဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခု ႐ွိေအာင္လုပ္။
ဒါမွ လူ႐ွိန္မွာ။

အဘိုးအဘြား ေကာင္းမႈနဲ႔ လူထု ဆုိတဲ့ နာမည္႐ွိ႐ံု၊ ဘိလပ္မွာ ေက်ာင္းတက္႐ံုနဲ႔ေတာ့ (အထင္ႀကီးတဲ့လူလည္း ႐ွိမွာေပါ့ေလ) ဘယ္သူကမွ ႐ွိန္ၿပီး ေၾကာက္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ မယံုရင္ အဲဒီလို ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းတဲ့ နည္းမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္သူ႕မဆို သြားစမ္းၾကည့္ပါလား။ အကုန္ ျပန္ပက္တာ ခံရမွာပဲ။ သတၱိ႐ွိရင္ လုပ္ၾကည့္လုိက္။

word file နဲ႔ ကူးထားတာေလး ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ျပန္မေျပာရဲလို႔ ဘယ္သူ႕ရမ္းတယ္ဆိုတာ စဉ္းစားဖုိ႔ပါပဲ။

မွတ္တမ္း သက္သက္ပါ။ လံုးဝ (လံုးဝ) စိတ္မဆိုးပါ။

ကိုယ္ကေတာ့ လူတေယာက္ကို မေက်နပ္တာနဲ႔ သူ႕အမူအက်င့္မႀကိဳက္တာနဲ႔ အဲဒါေလးၾကည့္ၿပီး၊ သူနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးတစ္စုလံုး တန္ဖိုးျဖတ္လိုက္တာမ်ိဳး အဓိပၸါယ္႐ွိတယ္ မထင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ္ေတာင္မသိတဲ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးထည့္ၿပီး ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာလည္း ဘာမွ မျဖစ္။ (သူ႕ဘာသာသူ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေနမွာေပါ့။ တကယ္သာဆိုရင္ အဲဒီလူကျဖင့္ လူထုမွာလုပ္ရလို႔ ဂုဏ္ေတာင္ယူေနဦးမလားမသိ။ အမွန္ကေတာ့ ဘာမွ ထူး ဂုဏ္ယူစရာ မ႐ွိပါဘူး။ လူထုမ်ိဳးဆုိတာလည္း လူေျပာသူေျပာနဲ႔ပဲ သိတာ။ ဘာ ဆိုတာ ေနာက္ႀကံဳမွ အပ်င္းေျပ စံုစမ္းၾကည့္ဦးမယ္။) ေဆြ ၇ ဆက္ မ်ိဳး ၇ ဆက္မွာ ျမင့္တာေရာ နိမ့္တာေရာ အုတ္အေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ ကိုယ္လည္း အကုန္ မသိႏိုင္။ ဒီထက္ဆုိးတာေတြလည္း ႐ွိႏိုင္တာပဲ။


(Update: ကိုယ့္အမ်ိဳးထဲက လူထုအမ်ိဳးဆီ ဆိုင္ေစာင့္လုပ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္မွာ အ႐ွက္မွရပါေစတာ့ သိကၡာမွက်ပါေစေတာ့လို႔ ေစတနာထားပံုရပါတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာက်ရေအာင္ လူထုမ်ိဳးဆိုတာ အဆင့္မ႐ွိလို႔႔လား၊ မဟုတ္တာလုပ္ေနလို႔လား၊ အဲဒီဆိုင္ဆိုတာက လူ႕က်င့္ဝတ္နဲ႔ မညီတဲ့ဆိုင္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔လား။

သူေျပာခ်င္တဲ့ စကားလည္း သူ႕ဘာသာ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းသိပံုမေပၚဘူး။ ဆိုင္ေစာင့္တာဟာ ကိုယ့္တို႔မ်ိဳး႐ိုးကို အိုးမဲသုတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မ်ိဳး႐ိုးကို အိုးမဲသုတ္တဲ့လုပ္ရပ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မသိရင္ fb မွာ သူ႕ဘာသာတင္ထားတဲ့ Note ကို သူ႕ဘာသာျပန္ဖတ္ေနဖို႔ပဲ ႐ွိတယ္။ စိတ္ဓါတ္တင္ မ႐ွိဘူးထင္တာ။ တကယ္က ဦးေႏွာက္ပါ မ႐ွိတာကို)

ဒါေပမဲ့ မဆီမဆိုင္ ဂ်ဴး ပါ ပါသြားတာေတာ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မိတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း စကားဆိုတာ ေျပာတဲ့လူကိုပဲ ျပ႒ာန္းလို႔ရတယ္။ အေျပာခံရတဲ့လူကို ျပ႒ာန္းလို႔မရဘူး ဆိုတာပဲ ျပန္စဉ္းစားလုိက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ မဆီမဆိုင္ပါသြားေလတဲ့ ဂ်ဴးအတြက္ အဲလိုပဲ ေျဖလိုက္တယ္။

(သူမ်ားက သူ႕ေရးပို႔တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေရးထားေပမယ့္ တကယ္က သူ႕ဘာသာပဲ ေရးထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္)

***

မွတ္တမ္းသက္သက္ပါ။

လူထု မ်ိဳးဆက္ပါဆိုတဲ့ ဘိုဘိုလန္းစင္ရဲ႕ ပံုကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေပၚသထက္ ေပၚလာတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ "ႏႈတ္ၾကမ္းရင္ ဘာ ကိုယ္ၾကမ္းရင္ ဘာ" ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ိုးေတြကို လက္ကိုင္သံုးၿပီး သားသမီးမေကာင္းတာ မိဘပံုခ်တဲ့ ဗမာေတြရဲ႕အက်င့္ကို ႀကိဳက္သူ လက္ခံသူ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ ဗမာေတြ အျမင္က်ဉ္းတာ ျပရာေရာက္တဲ့ ဆို႐ိုးေတြ လို႔ ထင္တယ္။

သူ လုပ္တဲ့ကိစၥဟာ သူ႕ကိစၥပဲ။ သူ႕အမ်ိဳးကိစၥ မဟုတ္ဘူး။

တခုပဲ ႐ွိတယ္။
တမ်ိဳးလံုးက တသက္လံုး ထူေထာင္လာတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေအာက္မွာ ေနဖို႔ မထိုက္တန္တဲ့ အမူအက်င့္႐ွိသူလို႔ပဲ သတ္မွတ္ရမယ္ ထင္တယ္။

Sunday, October 17, 2010

ဘိုဘုိလန္းစင္ analysis

ဘိုဘုိလန္းစင္ analysis

Nyo
said...


I do not surprise his self-righteous words that often seen online in several places.


“ေအး ေအး ေကာင္းတယ္ မင္းအဲဒီလို မ်ားမ်ားေျပာေပး မသာျဖစ္သြားၿပီး တဲ့ မင္းအဖိုး အဖြားေတြလည္းဂုဏ ္တက္တာေပါ့...”

လွိဳင္ဘြားေမာင္ 2010-09-25 10:23


http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=383:2010-09-23-21-51-11&catid=41:2009-04-17-01-31-28&Itemid=63


October 13, 2010 12:15 PM

***

Rita
said...


ဒီေနရာမွာ ဟုိသတၱဝါက႑ ပါလာၿပီ။

ကိုယ္ လြဲတယ္ထင္ရင္ သူ႕အေနနဲ႔ လြဲတဲ့ အခ်က္အလက္ကိုပဲ ကိုင္ၿပီး ေျပာရမယ္။

ခုဟာက ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းခ်င္တာ သက္သက္။ ဒါ ရင့္သီးတာလို႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး ယူဆမိတယ္။

* လူတေယာက္က တျခားလူတေယာက္ကို ရင့္သီးေနတာကို ၾကားဝင္ အားရတာ၊
ခံရတဲ့လူကို ခံသြားရၿပီဆုိၿပီး လက္ၫႈိးထုိး အားရတာ။

* တပါးသူ ႏွိပ္ကြပ္ေနတာကုိ သူလုပ္ေနရတဲ့အတိုင္း ေဘးကေန ဩဘာေပး အကုသိုလ္ယူတာ၊
သူတပါးႏွိပ္ကြပ္ခံရတာကုိ သူလုပ္လုိ႔ ခံရတဲ့အတိုင္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေနတာ။

* သူ႕ထိလို႔ တန္ျပန္တာ မဟုတ္ဘဲ သူတပါးကို သိကၡာမွ က်ပါေစေတာ့၊ လိပ္ျပာမွ ငယ္ပါေစေတာ့လို႔ ေဘးကေန ေဟးတုိက္လို႔ ေမာင္းခ်င္တာ။ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳခ်င္တာ။

* အဲလုိလုပ္လိုက္ရင္ ခံရတဲ့လူက ေၾကာက္သြားမယ္ထင္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္အားရေနတာ။
သူတပါး အေၾကာက္ကို အရသာခံ ၾကည့္ခ်င္ေနတာ။

အဲဒါ ကိုယ့္တြက္ေတာ့ မွတ္တမ္းတင္စရာ အခ်က္ပဲ။

October 13, 2010 12:57 PM

***
လိုအပ္လုိ႔ comment က အခ်က္ေတြ ျပန္ ဆြဲထုတ္လိုက္မယ္။ comment မွာဆုိ သိပ္ မေလးနက္သလိုလဲ ျဖစ္တယ္။ ခုလို post မွာတင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ဖတ္မယ့္သူေတြ ျမင္လြယ္ ေတြ႕လြယ္႐ွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္ post ထဲမွာက ဘယ္သူဆုိတာ ေျပာ႐ံုေလာက္ ေျပာမိၿပီး စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သေဘာထားကို ဒီေလာက္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထည့္မေရးခဲ့မိဘူး။

***
ဒီကိစၥ ျဖစ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အဲဒီ သတၱဝါ ဘာ ဆုိတာကို အေရးတႀကီး အတည္ျပဳဖို႔ လုပ္ေနရလုိ႔ ခ်က္ခ်င္း post မတင္ႏိုင္ဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္ KOM cbox မွာ နဂိုအတိုင္း ဆက္ စကားေျပာေနတုန္းပဲဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ အတူ စကားေျပာတဲ့ထဲက တေယာက္က စကားဝိုင္းထဲကုိ zizawa က link ကို ခဏခဏ လာခ်တယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္ေစခ်င္လို႔ လာခ်တယ္ ဆုိတာ အထူး ေျပာဖို႔မလုိဘူး။ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သေဘာထား ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဟိုသတၱဝါနဲ႔ တူတူပဲ။

ဘာကြာလဲဆုိေတာ့ကာ...
* အထက္တန္းမေအာင္တဲ့ Singapore က work permit သမား၊ အမ်ိဳးအမည္ မထင္႐ွားတာနဲ႔

* ေဆးေက်ာင္းၿပီး၊ ဘိလပ္တကၠသိုလ္တခုမွာ သမုိင္းသင္၊ (တခုခု မဟုတ္တာ လုပ္မိေတာ့မယ္ ဆုိတာနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သင့္တဲ့) ေဆြမ်ိဳးအႀကီးစားထဲက ျဖစ္တာကြာတယ္။

***
ငယ္ငယ္က မဂၢဇင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ခဲ့မိတာေတြ တခ်ိဳ႕လည္း မွတ္မိ၊ တခ်ိဳ႕လည္း မမွတ္မိေတာ့... အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္မွသာ ေပၚလာေတာ့တယ္။

ခုလည္း ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေပါ့။
ကိုတာ ေရးသလား၊ ေမာင္သစ္ဆင္း ေရးသလားေတာ့ မသိ။
ေမာင္သစ္ဆင္း "ကေလးတို႔ရဲ႕ မနက္ဖန္" ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးစုထဲက ျဖစ္ဖုိ႔ ပိုမ်ားပါတယ္။

နာမည္၊ ႏိုင္ငံစတဲ့ အေသးစိတ္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ဉာဏ္ရည္ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ကေလးေတြကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးရာမွာ အင္မတန္ပါရမီထူးတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။ သူ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးထားတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ပံုမွန္ေက်ာင္းမွာ ပံုမွန္ဉာဏ္ရည္႐ွိတဲ့ ကေလးေတြ ေမးခြန္းတူ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ စီစဉ္ၾကတယ္။

သူ႕ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္နိမ့္ ကေလးေတြက ပံုမွန္ေက်ာင္းကို သြားၿပီး ေျဖရတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ျပင္ပ သြင္ျပင္ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ အိေႁႏၵက ပံုမွန္ကေလးေတြနဲ႔ သိသာေအာင္ ျခားနားလြန္းေတာ့ ေဘးလူေတြမွာ ဒါ မိုက္မဲတဲ့ စတန္႔ထြင္မႈသက္သက္လို႔ ထင္တဲ့လူက ထင္တယ္ ဆုိတယ္။

လိုရင္းေျပာရရင္... စာေမးပြဲ စစ္လိုက္ၿပီး ရလဒ္ေတြ ထြက္လာတဲ့အခါမွာ ဉာဏ္ရည္နိမ့္တဲ့ ကေလးေတြက၊ ပံုမွန္ကေလးေတြကို ဘယ္ေနရာမွာမွ မနိမ့္ဘဲ ယွဉ္ႏိုင္တယ္ဆုိတယ္။ အုပ္စု ႏွစ္ခုရဲ႕ ရလဒ္က တန္းတူညီမွ်ပဲတဲ့။

ပညာေရးက လူႀကီးေတြေရာ၊ ကေလးမိဘေတြေရာက ဆရာမကို တအံ့တၾသ ခ်ီးက်ဴးၿပီး "ဒီလို ဉာဏ္ရည္မမီတဲ့ ကေလးေတြကို ပံုမွန္ ဉာဏ္ရည္႐ွိတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးထားတာလဲ" လို႔ ဝုိင္းေမးၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ဆရာမက ျပန္ေမးပါတယ္တဲ့။

"ဒီလို ပံုမွန္ကေလးေတြကို ကၽြန္မရဲ႕ ပံုမွန္ မဟုတ္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူျဖစ္သြားေအာင္ ႐ွင္တို႔ ဘယ္လုိမ်ား သင္ၾကားထားတာပါလဲ"

***
အေၾကာင္းက တုိက္ဆုိင္လြန္းလို႔ ျပန္မွတ္မိလာတာကို ခ်ေရးလုိက္တာ။

***
မွတ္ခ်က္။

ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုကို ယွဉ္ေျပာတာမို႔ အဲဒီ ဆရာမရဲ႕ တန္ျပန္ေမးခြန္းကို အသံုးျပဳလိုက္တာပါ။ အင္မတန္လည္း ဆီေလ်ာ္ေနလို႔။

ကေလးေတြကိစၥ သက္သက္ကို ရည္႐ြယ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီဆရာမရဲ႕ ေမးခြန္းကို ေဆာင္းပါး စဖတ္မိကတည္းက ကိုယ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ မေထာက္ခံပါဘူး။ ဒါကို post မွာ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ ဆိုလိုရင္းနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးသြားမွာစိုးလို႔။ comment မွာပဲ ခ်လိုက္မယ္။

ဒါေပမဲ့ ခု ကိုယ္ ယွဉ္ျပတဲ့ ကြာျခားတဲ့ အေျခအေနႏွစ္ခုက ဆင္းသက္လာတဲ့ အဆင့္အတန္းတူတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ၂ ခုမွာေတာ့ သူေမးတဲ့ စကားလံုးဟာ ဆီေလ်ာ္သင့္ေတာ္လြန္းလို႔ ျပန္သတိရၿပီး ခ်ေရးလုိက္တာပါ။

"ဒီလို ပံုမွန္ကေလးေတြကို ကၽြန္မရဲ႕ ပံုမွန္ မဟုတ္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူျဖစ္သြားေအာင္ ႐ွင္တို႔ ဘယ္လုိမ်ား သင္ၾကားထားတာပါလဲ"

***
အဲဒါေတြ ခ်က္ခ်င္းေရးဖို႔ပဲ။
မအားတာရယ္၊ အားေတာ့လည္း ပ်င္းေနတာရယ္နဲ႔ ခုမွ ေရးတင္ျဖစ္တယ္။

ေနာက္ အဲဒီသတၱဝါရဲ႕ နာမည္အရင္းကို မတပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ search engine မွာ ႐ွာရင္ ေတြ႕လြယ္ေအာင္လို႔ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တပ္လိုက္တာ။

***
တြဲဖတ္ရန္ post

"ဘီအို ဘီအို ဟု ေခၚပါသည္"
http://ritako.blogspot.com/2010/10/blog-post_10.html

***
ထပ္ဆင့္မွတ္ခ်က္။
သက္႐ွိမွန္သမွ် သတၱဝါ ျဖစ္သည္။

***
facebook link

Sunday, October 10, 2010

ဘီအိုဘီအို ဟု ေခၚပါသည္

Bo Bo 08/10/2010 at 10:44 Reply ဆရာတုတ္က ႏြားပလာတာေကြ်းသကုိးဗ် ေယာင္ေယာင္အုိးေတြ အဖက္မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ .. ကာလကုန္တယ္ သြားေပါ့

zizawa 08/10/2010 at 11:06 Reply ကုိယ့္ညီ ေပးတဲ့ အႀကံကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အိမ္က မိန္းမကလည္း အလားတူေျပာဖူးတယ္။ ခုဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားဘေလာ့နဲ႔ မဆုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ပါ။ ပလာတာမစားတဲ့ ႏြားေတြအတြက္ေတာ့ ဂ်ဴံမစုိက္နဲ႔တဲ့။

Bo Bo 08/10/2010 at 12:11 Reply ကြ်တ္မုန္းဝင္ ျဖစ္ေနပါပီ း) အလဲ့….. ႐ွာဖတ္မေနေပမဲ့ ဒီဘေလာ့မွာ ေရးထားတာေတြ႕ရင္ေတာ့ စိတ္ပါရင္ ဝင္ေျပာမိမယ့္ အေၾကာင္းအရာပါပဲ ဆုိပါလား။

ေတာနမက အပီးသတ္မွာ ခင္ဗ်ားကပ္ႏွိပ္သြားေသးတယ္။ …
ဒီလိုနည္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္တတ္တဲ့သူ (တကယ္ထင္တာ ကၽြန္မထက္ေတာင္ အမ်ားႀကီး ပိုေသးတယ္ထင္တယ္) ေနာက္ထပ္႐ွိေသးတယ္လို႔ သိလုိက္ရလို႔ ျဖစ္မယ္တဲ့။ ဟီး အေဆာ္ခံရတာ အနာဂါမ္တည္ေနပီထင္တယ္ ကြ်တ္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူး သရဲအရူးဆုိတာ။

သည္းခံသင့္မွ သည္းခံမည္လုိ႔ ဘန္နာခ်ိတ္မွဗ်ိဳ ့ နင့္ဖကလႊား ခ်ာတူးေတြ ထုံးမမီစံမရေတြက အင္တာနက္ေပၚ လွိမ့္တက္လာလုိက္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူ ခင္ဗ်ားေတာ့ ေၾကာက္ရွာပါတယ္။ ဒီလုိ ေတြ႔ရာေလွ်ာက္ပြားေနတဲ့ ေစ်းႏြားႀကီးကုိ ဆုံးမေပးလုိ႔ ေသာက္ျမင္ကပ္ေနတာ ၾကာပီျဖစ္ေသာ အြန္လုိင္းသပၸဴရိသမ်ားကုိယ္စား ရွဲရွဲပဲ း)


***
ကိုယ္သိတာ မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါ လူထု မ်ိဳးဆက္ ပဲ။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈ မျပတ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက မ်ိဳးဆက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်ိဳး႐ိုးဂုဏ္ကို upgrade လုပ္ထားတဲ့ စကားလံုးေလးေတြကို ကိုယ့္ ဘေလာ့မွာ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ခ်င္လို႔။
=)

အလႉေရစက္ လက္နဲ႔မကြာတဲ့ လူမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းတာ အေတာ္ဝါသနာပါပံုပဲ။

(ေနာက္ဆံုးမင္းေနျပည္ေတာ္သားစစ္စစ္မို႔ ဘိလပ္ေရာက္သည့္တိုင္ ျမန္မာဆန္လြန္းတာကို ေဖ်ာက္မရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္)

သာမန္လူဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔လည္း တုိက္႐ိုက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႕ဘာသာ ဘာေျပာေျပာ ဒီဘေလာ့ေပၚ တင္ခ်င္မွ တင္မိမယ္။
ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲက လာေျပာတာဆုိေတာ့လည္း သမိုင္းမွတ္တမ္း မျပတ္ရေလေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ခ်င္လို႔ပါ။

သူတပါးကိစၥကို ၾကည့္ၿပီး၊ ဝင္ၿပီး ႏွစ္ေထာင္းအားရေတြ ျဖစ္ၿပီး
လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ စကားလံုးေတြ ထြက္ေနတဲ့ သူ႕လိပ္ျပာထဲထိေတာ့ ကိုယ္ ဝင္ၾကည့္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေဘးကပဲ ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။

ၿပီးေတာ့ ထံုးမမီစံမရ ခ်ာတူးလန္သူတစ္ေယာက္ကို ရက္ရက္ေရာေရာ မွတ္ခ်က္ေပးရဲတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ထံုးမီစံရ ဂႏၳဝင္ေျမာက္တဲ့ စိတ္ဓါတ္အတြက္ သူနဲ႔ သက္ဆုိင္သူေတြ သက္႐ွိေတြေရာ၊ တမလြန္ကေနေရာ အျပတ္ ဂုဏ္ယူေနမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိျပန္ပါတယ္။ (အသက္႐ွိစဉ္က ဒါမ်ိဳးလုပ္ရပ္ မႀကံဳလိုက္ရတာ ကံေကာင္းလွပါရဲ႕ဆုိၿပီး...)

ဒီေနရာမွာ print screen ဖမ္းထားတဲ့ မူရင္း

***
ၾကည့္ရတာေတာ့ သူ ဒါမ်ိဳးစကားေတြ ေျပာထြက္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ ေၾကာက္ၿပီး ၿငိမ္ဝပ္သြားမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး ပီတိျဖစ္ေနပံုရတယ္။ စကားဆုိတာ ေျပာတဲ့သူကုိပဲ ျပ႒ာန္းလို႔ရတယ္။ အေျပာခံရတဲ့သူကို ျပ႒ာန္းလို႔မရဘူး။ ... ဆုိေတာ့ သူ႕ဘာသာသူေတာင္ မေၾကာက္မ႐ြံ႕ ျပ႒ာန္းရဲ ေျပာရဲေသးတာ ကိုယ္က အေျပာခံရမွာ ဝင္ေၾကာက္ေနလိမ့္မယ္ထင္ရင္ေတာ့ ထင္တဲ့လူကို တခြန္းပဲ ေျပာစရာ႐ွိတယ္။

"လဲေသလိုက္"

ရန္ကို ရန္ခ်င္း မတုန္႔ႏွင္းနဲ႔ ဆုိတာ သေဘာေပါက္ေပမယ့္ သေဘာေပါက္တာက တျခား လိုက္နာႏိုင္တာက တျခားမို႔ ဒီ post ကို ေရးတင္လိုက္တယ္။ ေရးေနတဲ့ တခ်ိန္လံုးလည္း ၿပံဳး..... ၿပီး ေရးခဲ့တယ္။ (ျဖစ္ေနမယ့္ ပံုစံကို ျမင္ေယာင္ၿပီး ၿပံဳးတာ)

ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ေရးထားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အတည္ျပဳဖို႔ အခ်ိန္တခုကို မျဖစ္မေန ေစာင့္ရမွာမို႔ အေတာ္ကိုသည္းညည္းခံ ေစာင့္လိုက္ရေသးလို႔ ဒီေန႔မွပဲ တင္ရတယ္။

ထံုးမီစံရတဲ့ ပါးစပ္တစ္ေပါက္က စကားလံုးအေကာင္းစားေလးေတြကို မွတ္တမ္းတင္လုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္စရာပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူ႕ ancestor မ်ား႐ွိရာ တမလြန္ထိေတာင္ ဒီ post ကို စာပို႔ၿပီး ဖတ္ခိုင္းလိုက္မိခ်င္ေသးတယ္။
=)

***
အဲဒီ blog က အေၾကာင္းအရာမွာ မူရင္းေရးသူ ဘာေျပာလို႔ ကိုယ္ဘာေျပာခ်င္တယ္။ ဆိုလိုရင္း ေခ်ာ္တယ္ မေခ်ာ္တယ္ ဆိုတာက က႑တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒါကို ကာယကံ႐ွင္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေမးလ္ကေန ဆက္ေဆြးေႏြးထားတယ္။ post က ကြန္မန္႔မွာဆို ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းခ်င္တဲ့ မဟာဗမာေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ဆက္မေရးတာ။ ခုက်မွ ေကာက္ကာငင္ခါဆုိသလို မူရင္းစာေရးသူရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို အတင္းႀကီးကို ဝင္ၿပီး နားလည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကလည္း မ်ားလာလြန္းလို႔။

***
ရန္လုပ္တယ္ ရမ္းတယ္လည္း မထင္ပါနဲ႔။
မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္လည္း မထင္ပါနဲ႔။

သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈ မျပတ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္း
ကျဖစ္လို႔
မွတ္တမ္းတင္တာပါ။
တကယ္ကို ေက်နပ္ပါတယ္။

=)

***

Wednesday, October 6, 2010

ဆူးေတြပါတဲ့ လွည္း


ဆူးေတြပါတဲ့ လွည္း


ဆူးေတြအျပည့္ပါၿပီး ခရီးထြက္လာတဲ့
လွည္းကေလး တစ္စီးပါ တဲ့

ဘယ္သူ႕လမ္းကိုမွ မေတာင္းဘူး
ေဘးဘီမျမင္တဲ့ အ႐ွိန္ေကာင္းနဲ႔
ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းပဲ ကိုယ္ေမာင္းတယ္

ေ႐ွ႕တူ႐ႈကို တည့္တည့္ၾကည့္
မခ်ိန္ညႇိဘဲလည္း ေျပးခ်င္ေျပးတယ္

ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်ည္ေႏွာင္
သယ္ေဆာင္ရာခ်င္း မတူရင္ေတာ့
လာ မထိနဲ႔
ကိုယ့္ေျပးလမ္းေပၚက မလြတ္တာမွန္သမွ်
မေတာ္တဆ ႐ွမိမယ္

မရည္႐ြယ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းပါတယ္
ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္႐ွာလာရင္ေတာ့
သနားတယ္ ဆုိတာကလြဲ
ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး

တျခားကို မခ်ိန္႐ြယ္တဲ့
တႏိုင္သာသယ္တဲ့ ဆူး
ဒါေပမဲ့
အပိုင္နာေအာင္တြယ္မယ့္ ဆူး

***
တခုေတာ့ ႐ွိပါရဲ႕ကြယ္

ေဘးလူကို ထိခိုက္မယ့္ ဆူး
ခ်စ္သူကို ၿငိလိုက္မယ့္ ဆူး

တူတာေတာ့ မတူဘူးေပါ့

***
နာမည္တစ္ခု လာေပးတဲ့သူကို ေက်းဇူးပါ။
ေျပာတဲ့သူက အျပစ္တင္ၿပီး ေျပာတာမို႔ ဒီေလာက္ ကဗ်ာမဆန္ေပမယ့္ ခ်စ္တဲ့မ်က္ေစ့နဲ႔ (ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ့ မ်က္ေစ့နဲ႔) ၾကည့္မိေတာ့ ကဗ်ာဆန္သြားတာ။


ၿပီးေတာ့ အဲဒီနာမည္ကို သူက ကိုယ့္လာေပးတာေပမယ့္၊ သူေပးတဲ့ နာမည္ကေန ေရးျဖစ္တာေပမယ့္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး ေရးထားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
;)